Geleneksel işbölümünde “kadın işi” olarak kabul gören ve “ev içi eğitim”in bir parçası olan biçki dikiş uğraşı, Osmanlı'nın son yıllarından başlayarak 1950'lere kadar dönemin toplumsal, iktisadî ve militarist politikalarına kadınların dâhil edilebilmesi noktasında bir araç olarak kullanıldı. Osmanlı'da kadınların işgücüne dâhil edilmesi, iktisadî politikalara katkı sağlaması, savaş şartlarında geçimini sağlayabilmesi ve vatan hizmetini ifa edebilmesi amacıyla biçki dikişe başvuruldu. Cumhuriyet'in ilk yıllarında ise ulus devletin inşasında kadınlardan beklenen sorumluluk alanlarının desteklenmesi için biçki-dikiş eğitimi teşvik edildi. Farklı dönemlerde farklı beklentileri karşılamak amaçlansa da temelde ki maksat iktidarla uyumlu bir kadın profili yaratmaktı. Bu çalışmada, II. Meşrutiyet'in ilanından Halkevlerinin tasfiye edilmesi (1908-1952) sürecine kadar kadınların biçki ve dikiş eğitimine sevk edilmesinin arkasındaki siyasi, iktisadi ve toplumsal nedenler incelenmiştir.
